Wat betekende mijn vader voor mij? Heel veel, kort samengevat. Maar je merkt, naar gelang je zelf ouder wordt en al jaren 'op eigen benen staat', dat je ouders een andere rol krijgen, wat ws. mede komt door je eigen zelfstandigheid. Er is liefde, maar ook acceptatie en berusting als zij uiteindelijk overlijden op hoge leeftijd (gelukkig leeft mijn moeder nog overigens). 

Berusting

Was de verstandshouding met mijn vader toch niet zó goed als ik altijd dacht? Twijfels ontstaan als je juist niet overmand raakt door verdriet. Die verstandshouding was dik in orde, voor zover mogelijk. Mijn vader is van de vooroorlogse generatie, de generatie die niet het gevoelsleven deelt met hun kinderen; ook niet als die kinderen al 40+ zijn. Zo sprak ik mijn vader ook altijd met "u" aan. (mijn moeder overigens ook). Natuurlijk ontstaat daardoor enige afstand. Afstand in rollen en in relatie tot elkaar. Ik berust daar in. 

Zomaar een verdriet-moment

Het verdriet zit 'm in momenten. Baal ik van het 'grijze weer', dan schiet door mij heen dat mijn vader dergelijke dagen nooit meer zal meemaken. Nooit meer zal hij naar de lucht turen en voorspellen dat er 'een bui onze kant op komt'. Hij zal nooit meer de tour-de-France volgen, Luik-Bastenaken-Luik, of het schaatsen. Ook zal hij mijn broer nooit meer om informatie vragen over het type vogels wat hij had gezien. Vriest het dan denk ik aan mijn vader 'in zijn kist'. Ik kan het niet helpen; waarschijnlijk een absurde gedachte. Het dringt zich aan mij op. Zodra wij de begraafplaats bezoeken en aan zijn graf staan, dan voel ik eigenlijk niets. Mijn vader is niet hier. Mijn vader was er al niet meer in het hospice. Op het moment van overlijden? toen was hij weg. Letterlijk weg. Het lichaam werd eigenlijk een 'object'. 

"Leven" na de dood?

Enkele weken na het overlijden van mijn vader hield de gedachte 'leven na de dood' mij behoorlijk bezig. Mijn vader was kerkelijk en diepgelovig. Ik "richtte" me tot mijn vader in gedachten. Vroeg hem mij te laten weten of hij 'voortbestaat' en dit 'kenbaar' wilde maken. Terwijl ik dit dacht, en zappend TV kanalen doorliep, bleef ik bij ieder kanaal enkele seconden 'hangen'; bij één kanaal kwam ik direct in een scene -toevallig- waarbij een overledene iemand toesprak 'ja, er is leven na de dood, en ik voel me heerlijk'. Zomaar een paar seconden-fragment wat zich aandiende en dat terwijl ik helemaal niet met de televisie bezig was, maar juist in gedachte bij mijn vader was. Toeval? Het kan – ik heb het i.i.g. niet zo ervaren.