Ja, mijn vader is "oud" geworden. Ja, hij heeft een "voltooid leven" achter de rug. En ja, hij had ook nog graag jaren doorgeleefd (ondanks dat hij 84 jaar is geworden). Zo zag ik hem ook altijd toekomstig in gedachten; een man van ergens in de 90, die nog goed uit de voeten kon en 'ooit' zou overlijden in zijn slaap bijvoorbeeld. Niets geen gedoe met een 'ziektebed', of laat staan kanker. Hij at gezond, was zeer slank en fietste dagelijks best veel. Hij leefde gezonder dan ikzelf eigenlijk. Het liep anders. Hij kreeg een langdurig ziekbed. Was al een paar jaar niet meer in staat om te fietsen. Toch vind ik mijn vader niet 'te beklagen'. Aan het einde van een 'langdurig leven' zijn dit ziektes die bij ouderdom kunnen komen; ongeacht kennelijk je gezonde levenswijze.
Het verdriet zit 'm dan ook niet eens zozeer in 'onrecht' (ziek worden..), want op dit vlak bestaat er geen 'recht, of onrecht'. Het verdriet zit 'm uiteindelijk in het gemis.
Ik zal mijn vader nooit meer zien. Er zijn zoveel herinneringen. Hij zal nooit meer langskomen op verjaardagen. Hij was er niet bij tijdens de afgelopen kerstdagen. Dat kan hij niet meer. Hij kan niets meer, hij is er niet meer; dat besef dringt zich steeds vaker op. We zullen nooit meer een gesprek hebben, of enige herinneringen kunnen ophalen. Ik mis mijn vader steeds meer.
Toen mijn vader overleed zei mijn moeder (in een emotionele gemoedstoestand) 'nu heb jij geen vader meer, en Robin geen opa meer'. Maar zo voel ik het niet. Ik zal altijd een vader hebben; hij is alleen niet meer lijflijk aanwezig, maar papa blijft voor mij, is voor mij, altijd mijn vader. (hoe kan het ook anders, natuurlijk heb ik een vader).